Opgaan, blinken en verzinken?

Ons weekje vrijwilligerswerk bij de vakantiekring "de Oase" zit er weer op.
We hebben het reuze naar onze zin gehad.
Het is echt dankbaar werk om ouderen een fijne vakantie te bezorgen.
Voor zowel gasten als vrijwilligers was het een heerlijke week.
Zeker voor herhaling vatbaar.

Wanneer je zo een weekje optrekt met deze groep mensen
en je oren en ogen goed de kost geeft,
dan zie je al heel snel dat menig oudere kampt met één of meer beperkingen.
De één is slecht ter been, de ander is zo doof als wat.
Vele ouderen blijken een goede klant van de apotheek te zijn,
want er worden heel wat poeders, pufjes en pillen naar binnen gewerkt.
Rollators en rolstoelen bepaalden die dagen het straatbeeld,
die zie je zo'n week te kust en te keur.
En dan besef je weer des te meer:
wat is de mens toch kwetsbaar en broos!

Opgaan, blinken en verzinken.
Dat is de natuurlijke weg van de mens.
Wanneer je in de kracht van je leven bent,
sta je daar liever niet zo bij stil.
Een mens wordt niet graag geconfronteerd met zijn sterfelijkheid.
Maar toch is dat wel de werkelijkheid.
We zijn allemaal onderweg naar het graf.
Niemand uitgezonderd.

Na de maaltijd lazen we op een bepaald ogenblik Psalm 103 aan tafel.
Een van de gasten haakte daarop in.
Het was een psalm die hem raakte.
Ja, kortstondig als het gras is een mensenleven.
Hij kon dat beamen.
Hij maakte van dichtbij mee hoe zwak de mens is.
Zijn vrouw zat al weer een aantal jaren in een rolstoel.
Lopen ging niet meer, ze had hulp nodig bij aan- en uitkleden.
Ze was in de war en kon niet alles meer op een rijtje houden.
Haar leven was aangetast door dementie en parkinson.
Hij zag hoe ze in de loop van de tijd achteruit ging.
Van zwakte tot zwakte.

Maar hij, een man van 81 jaar, getuigde van zijn geloof.
Ook al was wat hij zag zwakte,
toch geloofde hij dat het in geloof ging van kracht tot kracht.
Ook al loopt het leven uit op de dood,
hij wist dat hij verder mocht kijken dan het graf.
In geloof keek hij over het graf heen
en getuigde ervan dat voor hen het beste nog zou komen.
Dat geloof was zijn houvast.
Dat gaf hem de kracht om er te zijn voor zijn vrouw.
Om elke dag in liefde weer voor haar te zorgen.
En terwijl hij hiervan getuigde
kon hij zijn ogen niet droog houden.
De tranen liepen over zijn wangen.
Ontroerend om hem in zijn moeilijke omstandigheden
zo te horen getuigen van zijn geloof.

En jij?
Sta jij wel eens stil bij je eigen sterfelijkheid?
Waar bevind jij je in de cyclus van opgaan, blinken en verzinken?
Misschien ben je nog in de kracht van je leven.
Geniet je van je carrière en alle mogelijkheden die het leven je biedt.
Maar er zal onherroepelijk een tijd komen dat daar een einde aan zal komen.
Dat je menselijke leven beetje bij beetje begint af te takelen.
Misschien kun je daar al wel meer over meepraten dan je lief is.
Wat houd jou dan op de been?
Waarin vind jij dan je houvast?
Ken jij dat geloof van deze 81-jarige meneer?
Kun jij met hem mee over je eigen graf heen kijken
en ervan getuigen dat het beste deel van je leven nog komt?
Dat het niet blijft bij opgaan, blinken en verzinken,
maar dat het voor Gods kinderen zal zijn:
opgaan, blinken, verzinken en daarna de eeuwige heerlijkheid!

Hartelijke groeten vanuit de SpiegelRuimte,

Hillie Snoeijer
(Psycholoog en Relatiecounselor)

SpiegelRuimte - Praktijk voor Persoonlijke Groei en Relatieverbetering
Wier 8, 9953PK Baflo
Tel. 0595 - 422431
www.spiegelruimte.nl

Meer van me lezen?
Van maandag tot donderdag
schrijf ik dagelijks een bericht over geloven
op  http://leefjegeloof.blogspot.nl/
Neem gerust even een kijkje!

---

Lees je deze SpiegelGedachte en ben je nog geen abonnee?
Abonneer je dan nu gratis op de SpiegelGedachte.